Andrea Roegiers werkt al bijna 33 jaar als verzorgende bij Familiehulp. Ze heeft de werking in die tijd sterk zien groeien. “Familiehulp is een bloeiend bedrijf. Het is enorm geëvolueerd op maat van de noden die er zijn. We voorzien nu ook avondzorg, kraamzorg, vervangequipes, oppasdienst, dagopvang.” Ze vertelt trots over haar werk bij ’s lands grootste thuiszorgdienst. Maar er zit haar en haar collega’s ook iets dwars. “We rijden van cliënt naar cliënt, soms wel acht adressen per dag. Maar de kilometervergoeding voor die verplaatsingen volstaat niet om de kosten te dekken.”
Meer dan benzine
Zelf werkt Andrea intussen deeltijds. Maar ze kaart het probleem ook aan in naam van haar collega’s. “Wie voltijds werkt, rijdt vaak meer dan 1000 kilometer per maand, soms zelfs tot 1500. En dat doen we allemaal met onze eigen wagen. Die verplaatsingen kosten ons veel geld. Het gaat niet enkel om de benzine, maar ook de aankoop van de wagen, het onderhoud, de verzekering, de slijtage van de banden, sommigen betalen zelfs een extra verzekering om ook inzittenden te verzekeren. Want vaak nemen we ook wel eens onze cliënten met de wagen mee naar de winkel, ziekenhuisbezoek… Een kilometervergoeding van maandelijks pakweg 200 euro lijkt veel. Maar als je daar drie keer moet mee gaan tanken, is dat bedrag snel op. Dan kom je er niet met onze kilometervergoeding. Die is bovendien ook lager dan die van heel wat andere werknemers, zelfs lager dan die van de bedienden bij Familiehulp.”
“Het is toch niet de bedoeling dat we moeten betalen om te mogen werken?”
Overschotjes
Werner Van Mierlo van ACV Puls valt haar bij. “In alle andere zorgsectoren, en ook voor de bedienden in de gezinszorg, wordt de kilometervergoeding van de ambtenaren gevolgd. Die bedraagt iets meer dan 42 cent per kilometer. Maar de huishoudhulpen en verzorgenden in de gezinszorg krijgen maar 35 cent. Het dienstenchequepersoneel zelfs maar 28 cent”, legt hij uit. “Dat is echt niet oké. We hebben nog veel werk. De voorbije twee jaar werd het verschil voor huishoudhulpen en verzorgenden in de gezinszorg telkens op het einde van het jaar bijgepast, omdat de Vlaamse overheid nog budget over had. Maar de vergoeding voor gemaakte kosten mag voor ons niet afhangen van toevallige ‘overschotjes’. Wij willen een structurele oplossing voor de 65 miljoen kilometer waarover het hier gaat .”
Het hoeft niet eens veel te kosten, becijferde hij. “De inhaaloperatie om de gezinszorgmedewerkers gelijk te trekken met het andere zorgpersoneel zou de Vlaamse overheid vandaag vijf miljoen kosten. Eigenlijk zelfs maar 60 procent daarvan. Want hoewel de kilometervergoeding voor de medewerkers niet verhoogd werd, is de subsidie aan werkgevers voor deze kilometers de voorbije jaren wél geïndexeerd. Dat heeft hen al twee miljoen opgeleverd om het gat gedeeltelijk dicht te rijden. Het andere deel moet de overheid dan nog bijpassen. En voor de toekomst gaat het om een jaarlijkse extra meerkost van ongeveer 300.000 euro – afhankelijk van de evolutie van het bedrag dat de ambtenaren krijgen. Dat is toch geen onoverkomelijk bedrag om een onrechtvaardige discriminatie recht te trekken?”
“De kilometervergoeding moet structureel worden vastgehaakt aan die van de ambtenaren”
Verloop
De kilometervergoeding werkt ook het grote verloop in de sector in de hand. En dat is lastig in tijden van personeelskrapte. “Ik heb al heel wat collega’s weten vertrekken omwille van de vele kilometerverplaatsingen”, vertelt Andrea. “Ze vertrekken dan bijvoorbeeld naar een WZC, waar ze niet alle dagen zoveel kilometers op eigen kosten moeten rijden. Ze doen hetzelfde werk, maar het spaart een auto uit. En onlangs hoorde ik het verhaal van een collega wier banden waren kapot gestoken voor de deur van een cliënt. Banden zijn niet inbegrepen in de verzekering van de werkgever. Wanneer je dat voor eigen rekening moet nemen, tja, dan kost gaan werken wel véél geld…”
Oproep aan werkgevers en politiek
Het besef dringt inmiddels ook door bij de werkgevers en de overheid. “Iedereen vindt dat de situatie moet worden rechtgezet,” legt Werner uit. Toch komt het er maar niet van. “Onze werkgever zegt onze vraag te begrijpen en ons te steunen”, vertelt Andrea. “Maar ze willen dat het probleem op sectorniveau aangepakt wordt. Ze willen het niet als enige bedrijf in de sector aanpakken.” Werner vult aan: “Daarom staat het dossier nu met stip vooraan op de agenda van het paritair comité, én trekken we minister Crevits verder aan de mouw. Van de werkgevers willen we dat de huidige 35 cent opgetrokken wordt naar 38 cent, want het geld hiervoor krijgen zij al. En van de minister verwachten wij dat nog in de huidige legislatuur de optrekking naar 42 cent wordt mogelijk gemaakt. In de financiering moet de kilometervergoeding structureel worden vastgehaakt aan die van de ambtenaren. Het zou voor het thuiszorgpersoneel een belangrijke en terechte stap vooruit betekenen.”
Auteur: Jan Deceunynck | Foto: Daniël Rys