Een paar weken geleden was ik op de begrafenis van ‘een vriend van de samenleving’. Norbert werd 67 en stak jarenlang bij ons thuis de Raak in de bus, het blad van de Katholieke Werkliedenbond (KWB). Hij schoof het magazine niet zomaar naar binnen, maar belde vaak aan om een praatje te maken.
De laatste keer dat ik hem zag hadden we bezoek, maar ik drong aan dat hij zou binnenkomen. Ik wilde weten hoe het met hem ging en hoe hij naar zijn naderende operatie keek. Er was namelijk een ernstige diagnose bij hem vastgesteld: longvlieskanker, waarvan de oorzaak duidelijk terug te brengen viel naar de impact van asbest in zijn jonge jaren bij zijn toenmalige werkgever.
Moedig vertelde Norbert over de slaagkansen van zijn operatie. Ik vroeg hem of hij wist dat dit als beroepsziekte kon erkend worden. Ze waren er in het ACV al mee bezig, zei hij met enige fierheid. “Toch goed dat we een sociale zekerheid hebben”, voegde hij er nog aan toe. Het mocht niet baten. De dertien-uur durende operatie slaagde, maar één dag later werd Norbert getroffen door een hartstilstand.
Norberts’ leven was er één van eenvoud, zonder hoogdravendheid en nooit veroordelend wanneer het over anderen ging. Met respect voor al wat leeft, groeit en bloeit in de natuur of in zijn buurt. De tuinman voor zijn buren tijdens hun verlof, de helpende hand bij de kerststalopbouw. En hij was bovenal natuurlijk een liefdevolle echtgenoot, de beste papa en opa en de fijnste buurman ter wereld.
Er was ook zijn jarenlange inzet voor de KWB. Ik kon nooit deelnemen en dat wist hij, maar hij deed getrouw wat hij vond dat hij moest doen: reclame maken om mensen bij elkaar te brengen. Norbert had alles in zich wat een samenleving nodig heeft. Eenvoud, nederigheid, dienstbaarheid en respect. Met oog voor de collectiviteit van een beweging, vol empathie voorbij het eigenbelang kijkend. Dáárom zat de kerk tijdens de begrafenis stampvol, omdat die waarden en kwaliteiten echt impact hebben op de medemens.
Jammer dat het Belgische eindeloopbaanbeleid Norbert niet meer fijne kwalitatieve jaren gaf. Jammer dat het zolang duurde voor de overheid asbest uitbande. Jammer dat verrechtsing en racisme zoveel kansen krijgen. Jammer dat de waarde van het collectieve in onze samenleving verdampt. Jammer dat we deze ‘vriend van de samenleving’ moeten laten gaan. Jammer dat er niet meer Norberts zijn.
Misschien moeten we allemaal terug een beetje meer een Norbert worden.
Fijne Kerst en Nieuwjaarsdagen.
Auteur: Stefaan Decock | Afbeelding: Dries Luyten