Japans regisseur Hirokazu Kore-eda mocht in 2018 voor zijn schitterende film Shoplifters een Gouden Palm uit Cannes mee naar huis nemen. De thema’s uit die film schemeren ook door in Broker, een humane bespiegeling over wie en wat je precies een familie kan noemen.
De film begint met een jonge vrouw die haar baby achterlaat bij een kerkportaal. Een tweede vrouw legt de baby in de schuif, waarna een jonge kerkmedewerker het kindje er weer uithaalt. Hij bezorgt met een droogkuisuitbater ongewenste nakomelingen aan kinderloze stellen die in het reguliere adoptiesysteem geen kans maken. Tegen betaling welteverstaan. Maar de deal raakt in het slop: de echte moeder duikt weer op en de wensouders pingelen af omdat de wenkbrauwen van de kleine niet deugen. Het gezelschap gaat dan maar in een gammele bestelwagen op zoek naar betere ouders. Onderweg komt er nog een zevenjarig weeskind aanwaaien. Wat de onorthodoxe ‘weldoeners’ niet weten, is dat ze geschaduwd worden door twee politievrouwen…
Hirokazu Kore-eda is een meester is in het neerzetten van innemende, onalledaagse familiehistories, waarin het begrip ‘familie’ zeer rekbaar is. Hij houdt internationale collega’s als Ken Loach en de Dardennes duidelijk in de gaten, en Broker refereert ook aan films als Magnolia en Little Miss Sunshine. Maar de manier waarop de Japanner ons opnieuw, Shoplifters-gewijs, weet te vermurwen met een lichtelijk vergezocht melodrama annex misdaadavontuur, waarin hij niet alleen menselijke tekortkoming maar ook pure criminaliteit met een mantel der liefde bedekt, is wonderlijk.
Kore-eda week voor Broker uit naar Zuid-Korea en draaide met een Koreaanse topcast, maar zijn onbevangen gulle blik op onvolkomen mensen, zijn aanstekelijke hartelijkheid en zijn nuchtere humor blijven geheel de zijne. Het is dus opnieuw heerlijk wegdromen bij een ongerijmd en morsig ensemble vol verloren zielen die plompverloren de gezinstoer opmoeten.
Ceci n’est pas une famille : ontwapenende road-movie met een onorthodox samengesteld ‘gezin’.
Broker is vanaf 7 december te zien in de Belgische zalen.
Recensie: Karin Seberechts