British American Tobacco kiest voor cash

Plan multinational komt neer op sociale dumping

Het coördinatiecentrum van de sigarettenproducent British American Tobacco in Molenbeek (Brussel) kreeg begin maart hoog bezoek over de vloer. Spijtig genoeg niet om de werknemers te feliciteren met hun prachtige werk. Integendeel. Het internationale management bracht een goed ingeoefend toneelstukje om mee te delen dat een hele afdeling (35 jobs) zou worden verplaatst naar Roemenië. Opmerkelijk! Uit een recente interne audit was gebleken dat Molenbeek de beste entiteit uit de hele groep was.

Al gauw werd duidelijk dat de plannen alles te maken hadden met de lage loonkosten in Roemenië. Noem het gerust sociale dumping in zijn puurste vorm. Het management maakte zich belachelijk door de vakbonden te verwijten dat zij de collega’s in Roemenië als minder goede werknemers (zouden) zien.
De vakbond keurt dit soort ‘crisismanagement’ ten stelligste af. Onze Belgische overheid zou keihard moeten optreden tegen multinationals die zo handelen. Tijdens de onderhandelingen willen we dan ook precies te weten komen wat voor subsidies BAT in de voorbije jaren allemaal heeft opgestreken in ons land. De vakbond is van mening dat die centen integraal moeten worden teruggestort, om bij te dragen tot het sociaal plan.

Werknemers hebben alternatief

Het benieuwt ons ook enorm hoe de directie zal reageren op het alternatief dat de werknemers in Molenbeek zelf hebben uitgeschreven. BAT laat weinig in zijn kaarten kijken, maar de mensen in Molenbeek denken op zijn minst 12 jobs te kunnen redden in België. Wij zien twee mogelijkheden. Ofwel aanvaardt BAT het alternatieve scenario of een variant daarvan, en dan is er in de geest van de Wet Renault prima werk geleverd en kunnen er banen worden gered. Ofwel wordt het voorstel van de werknemers cynisch van tafel geveegd.
Als BAT kiest voor de tweede optie, bekent het kleur en zet het iedereen voor schut in dit land. Laten we dan aub stoppen met de slogan ‘jobs, jobs, jobs’. Het gaat dan vooral om ‘cash, cash, cash’.
Voor de rechtstreeks betrokken werknemers is dit dossier een ware lijdensweg aan het worden. De gebeurtenissen bij BAT zouden tot een ruimer maatschappelijk debat moeten aanzetten. Wie blijft nog zijn kop in het zand steken? Zal de politiek het in de toekomst (wel) aandurven om multinationals van antwoord te dienen wanneer ze lokale tewerkstelling miskennen of vernietigen en alleen maar denken aan ‘graaien’?

In afwachting van een ruimer debat weten de vakbond, zijn secretarissen en zijn militanten wat hen te doen staat: het getroffen personeel verdedigen en steunen waar mogelijk.