“Zijn jullie samen?” De vraag van een stel tienermeisjes aan twee klasgenootjes is simpel genoeg. Of ze zo argeloos is als de nieuwsgierige meiden laten uitschijnen, is discutabel. Wat alvast zeker is, is dat deze drie banale woorden de zwanenzang inluiden van de hechte, onbevangen vriendschap tussen twee jongens van dertien.
Blonde Leo en donkerharige Remi zijn, zoals de Britten zeggen, joined by the hip. Hun laatste zomervakantie vóór het middelbaar is een zalige tijd. Hun dagen slijten ze in de zonovergoten bloemenvelden van Leo’s ouders, hun nachten verstrengeld met elkaar in één bed, bij Remi thuis. Alles doen ze samen: lachen, stoeien, naar muziek luisteren, babbelen, eten, slapen. Aan die zorgeloosheid komt bij het begin van het schooljaar, onder het keurende oog van leeftijdsgenoten, een einde. Leo gaat ‘mannelijker’ dingen doen, om plagerijen en scheve opmerkingen voor te zijn, en keert zijn liefste maatje meer en meer de rug toe. Remi begrijpt die ommekeer niet en is totaal ontredderd.
Lukas Dhont laat in zijn tweede film het verlies van onschuld en het einde van het kind-zijn op een even tedere als pijnlijke manier samenvallen met het uiteenspatten van een puur en onbeladen bondgenootschap. Welke seksuele voorkeur zijn twee hoofdfiguren nu of in de toekomst uiteindelijk zullen hebben, blijft in het midden. Maar een aangevoelde groepsdruk en persoonlijke emotionele worsteling zijn in dit drama samen zoveel groter dan hun optelsom, dat ze alles wat onwankelbaar en eindeloos leek voorgoed aanvreten. Dhont opteert (samen met coscenarist Angelo Tijssens) in Close voor de hardst mogelijke ruptuur.
Daarmee levert hij een weloverwogen ingreep, die niet alleen zijn personages, maar ook zijn film zelf emotioneel, narratief én visueel verscheurt. Net zoals in zijn debuut Girl zet hij zijn jonge protagonist prominent en bijna liefkozend in beeld. Leo vangt letterlijk het licht, met heel zijn lijf en leden. Wanneer de ‘idylle’ verkruimelt, en vriendschap en affectie baan ruimen voor verraad, hartzeer en verdriet, dooft dat licht dan ook zo letterlijk dat je er daadwerkelijk kou van krijgt.
Recensie: Karin Seberechts