“Collectieve actie is ons enige wapen”, zeggen Filipino’s

Acht vakbondsmensen vertrokken op 3 juli 2018 op solidariteitsreis naar de Filipijnen. Lut, Marijke, Caro, Béatrice, Saida, Jeroen, Filip en Veerle waren er getuige van de strijd voor vakbonds- en mensenrechten. De collega’s daar kunnen alle steun en solidariteit goed gebruiken.

15 juli 2018, Marileo, Bulacan. Niet meer dan enkele kleurrijke doeken en zeilen op lichte bamboestokken, prikkeldraad aan de zijkant, een lange tafel, zelf geknutselde banken en een praktische veldkeuken. De leefwereld van de stakende arbeiders van Nutri Asia, een fabrikant van sauzen voor fastfoodketens. Het bedrijf ligt aan de overkant van de straat, met voor de poort een stevige, permanente aanwezigheid van politie en ‘security’.
Bij Nutri Asia werken mensen die producten verpakken en etiketteren en geschoolde arbeiders die de machines bedienen. De mannen en vrouwen die wij ontmoeten, zijn niet ouder dan 40 jaar, werken al meer dan tien jaar voor het bedrijf, zonder vast contract. Van de 1.300 werknemers hebben er zowat 100 een vast contract. De lonen zijn laag, premies worden nauwelijks of niet uitbetaald. De vakbond wordt door het management geweerd. Vijf vakbondsleiders zijn ontslagen.
De Belgische bezoekers kregen een solidariteitsmaal, een ‘boodle fight’, zoals de Filipijnen zeggen. “Wij, de stakende arbeiders, vechten voor onze lonen, banen en rechten”, vertelt een actievoerder. “We hebben geen drugs en wapens. Ons enige wapen is onze collectieve actie.”
31 juli 2018. In filmpjes zien we hoe onze Filipijnse vrienden worden met knuppels geslagen, met stenen bekogeld, op de grond gesleurd. Door de politie? Door bewakers? Door huurlingen in uniform? Tijdens een misviering worden arbeiders en hun supporters brutaal aangepakt. Er vallen ook gewonden!

Stilaan wordt goede zorg onbetaalbaar

Overwerkt en onderbetaald

Zo vat de vakbond Alliance of Heallth Workers (AHW) de situatie van de gezondheidswerkers in de ziekenhuizen samen. Te weinig personeel, te veel werkdruk, vele burn-outs.
Ook privatiseren is hier een thema. Privé-ziekenhuizen worden onbetaalbaar voor de gewone Filipino. AHW organiseert het verzet. Ondersteunende diensten worden uitbesteed. Als een bedrijf medische toestellen voor dialyse verkoopt, levert het er meteen de technici bij. Stilaan neemt de privé het meer en meer over en wordt goede zorg onbetaalbaar.
Gelukkig staan de Filipino’s er niet alleen voor. Netwerken met anderen, zoals syndicalisten van de LBC-NVK, is voor hen belangrijk.

Opgesloten en zelfs vermoord

Elke dag worden de mensenrechten en sociale rechten geschonden in de Filipijnen. Werknemers eisen er met recht en reden vaste arbeidscontracten. Gezondheidswerkers knokken er voor een degelijke zorg en tegen privatiseringen. In de bergen vecht de bevolking voor grond, landbouw, bossen, cultuur, erfgoed, democratische rechten, medezeggenschap. Wie protesteert en actie voert, wordt bedreigd, gevangen gezet, soms zelfs vermoord.
De Belgische bezoekers nemen afscheid met groot respect voor de enorme moed van de Filipino’s. Solidariteit is noodzakelijk. Bij hen, bij ons en onderling. Wie samenspant, wint!