Het is altijd gevaarlijk om kort na de aankondiging van een sociaal bloedbad, zoals dat bij Carrefour, de wagen in te springen, Radio 1 op te zetten en te horen hoe ‘ontroerde’ politici hun empathie betuigen. Mijn maag krijgt het heel lastig. Gelukkig heb ik bio-afbreekbare zakjes bij me, just in case.
Na Caterpillar, ING, Vinçotte en de stille ‘afbouwers’ die het nieuws niet halen, levert nu ook Carrefour ‘zijn bijdrage aan de samenleving’. In ruil voor de indexsprong, de taxshift (samen goed voor 41,3 miljoen euro aub) en andere fiscale geschenken (een gemiddelde belasting over de jongste 5 jaar van 11%) bedankt Carrefour België met de schrapping van 1.233 jobs, jobs, jobs. De hypermarkten in Genk en Angleur gaan helemaal dicht. Op de hoofdzetel worden 180 jobs weggemaaid. In Frankrijk worden 2.400 banen geschrapt.
Sommige werknemers waren al ettelijke keren de dupe van een herstructurering of sluiting. Maar geen nood, het gaat super goed in België en met onze economie. Er zijn duizenden jobs bijgekomen, er zijn duizenden openstaande vacatures, de omscholingsplannen liggen al te wachten, dus so what? Vergeef ons voor ons cynisme.
Bart De Wever (N-VA) beweert nu ‘de redder van de sociale zekerheid’ te zijn. En Egbert Lachaert van Open VLD toont zich – hoe cynisch – een vurige verdediger van het vakbondsoptreden bij Carrefour. De Wever mist géén enkele kans om de sociale zekerheid af te bouwen. Lachaert schreef een wetsontwerp om vakbonden aan de ketting te leggen. In mensentaal noemen we zoiets volksverlakkerij.
Sommigen kunnen niet snel genoeg pleiten voor een goed sociaal plan. De slachtoffers bij Carrefour krijgen zelfs de tijd niet om te bekomen.
Over de aandeelhouders wordt niet gerept. Over het feit dat de regering cadeaus uitdeelt aan bedrijven zonder enige tewerkstellingsgarantie géén woord. Over de mogelijke impact van de pensioenmaatregelen op de gedupeerden géén kik. En de strijd om jobs te behouden? Sorry, zei u iets?
Er is maar één houvast: de solidaire strijd van de Carrefourwerknemers en de vakbonden om maximaal jobs te redden. Solidariteit tussen winkels en hoofdzetel, in heel België, met Frankrijk. Dat is nog alleen mogelijk binnen de vakbeweging. We geven alle steun aan de werknemers, aan de vakbondsmensen, in hun strijd voor jobs, jobs, jobs. Sociale plannen volgen nadien. Hopelijk beginnen steeds meer mensen de echte verbanden te zien tussen het regeringsbeleid en de realiteit.
Carrefour bewijst dat gratuite cadeaus uiteindelijk niet veel uitmaken. Maar de federale regering blijft zich flink op de borst kloppen over een economische relance terwijl Carrefour de zoveelste onrechtvaardige illustratie is van haar beleid
Auteur: Stefaan Decock, Algemeen Secretaris